W kolejnym dziedziniec z ogródkiem a dookoła na parterze sklepy z biżuterią a na piętrze herbaciarnie, które same w sobie wyglądają fajnie, a do tego panie (przebrane oczywiście) pokazują jak się robi herbatę, można sobie spróbować i pójść dalej. Jak nie ma klientów to panie sobie czekają na balkonikach co wygląda bardzo fotogenicznie.

W kolejnym podobnie dziedziniec z jednopiętrowym czymś dookoła, tylko zamiast herbaciarni są pokoiki udekorowane w dawnym stylu, a dodatkowo siedzą panie i panowie (przebrani oczywiście) i pokazują jak to się drzewiej żyło siedząc na ławeczce i wachlując się lub majstrując z igłą i nitką. Czasem któraś sobie zacznie podśpiewywać.

I poza innymi mniejszymi atrakcjami jest też przedstawienie taneczno-nietaneczne z prezentacją strojów ludowych. Nie wiem ile razy dziennie, ja trafiam tam ok 12.30. A pokaz jest genialny, nie dość, że dobrze udekorowana scena i ciekawe oświetlenie, to same stroje są fantastyczne, jest ich dużo (co najmniej z miliard jak nie więcej), pokaz trwa z pół godziny, w międzyczasie panie, które akurat nie tańczą roznoszą na widownie herbatkę. A właściwie 3 różne, w malutkich kubeczkach (?), tylko do degustacji. Co niektóre panie też sobie podśpiewują, i to takim mega piskliwym głosem jakiego do tej pory chyba nie słyszałem.

Turystycznie, cepelia, słońce nie takie jakbym chciał, ale 60y za bilet zdecydowanie nie poszło na marne.

Uwaga, mnóstwo fot.

Większość czasu w Dali spędzam w hotelu na necie albo na bilardzie (prawdziwym, nie w necie, jak się wygra partyjkę z kierownikiem ośrodka to ma się nocleg za friko). Ostatniego dnia, kiedy przymierzam się podjechać kawałek do Xizhou trafiam na jakieś kulturalny performens na starówce, więc wycieczka za miasto się trochę opóźnia. Ogólnie takie Krupówki. W pobliżu są jakieś górki i jakaś bardzo słynna i niestety droga pagoda. Odpuszczam na razie, i tak prawdopodobnie będę przez Dali wracał do Laosu, więc jak będę miał czas, ochotę i kasę to jeszcze tu wstąpię.

I jestem w Chinach. Najpierw przez godzinę szukam bankomatów, potem kupuję za laotańską kasę żarcie, bo bankomatów nie znalazłem, potem w końcu jednak coś się objawia, ale jeden nie chce przyjąć mojej karty a drugi gada tylko po chińsku. Wymieniam trochę kolejnych kipów w jakimś spożywczaku i kupuję bilet do Jinghong. Czekając na odjazd nauczyłem się pierwszego chińskiego słówka – cesuo – co znaczy kibel. I jak na razie nic więcej nie umiem.

W Jinghong po jednej nocce w towarzystwie 3 Chińczyków, w czymś a la nasze schronisko młodzieżowe, takie z piętrowymi łóżkami, dzień spędzam na planowaniu co dalej. Znaczy krótką część dnia, bo przez większość siedzę na necie i gram w snookera. I kupuję nowe oprawki do okularów. Oprawki prawie 100pln, bilet do Dali ponad 100pln, na szczęście to chyba jedyne (poza jeszcze ewentualnie butami) większe wydatki, reszta jest w miarę tanio, hotel ok. 20pln, uliczny obiadek 2, piwo 2,50. Najdroższe będą właśnie przejazdy i różne bilety wstępu, ale budżet specjalnie na chińską okoliczność mam trochę większy niż na resztę Azji.

Do Xiaguanu wg przewodnika są nocne autobusy, ale wg pani w okienku są tylko 2 poranne, biorę późniejszy, bo ma przyjechać po 3ej rano, posiedzę 2h na dworcu. Ale przyjeżdża o północy. Po wyjściu z autobusu zostaję otoczony taksówkowo-hotelowymi naciągaczami, po zajrzeniu do przewodnika, który nic o noclegach tutaj nie pisze, decyduję się na jeden hotelik za 30y (ok. 15pln, prosty przelicznik), a właściwie hotelik-burdelik.