Od mostu do Mingyong jest ponoć jakieś 6km, już jestem trochę zmachany, suszy a nie mam nic do picia, ale powinienem dać radę, ahoj przygodo. Jeszcze kawałeczek wzdłuż Mekongu, potem odbijam w lewo i idę wzdłuż innej rzeki. Docieram do kolejnego mostku, kawałek za nim jeszcze mniejszy gdzie główna droga (o dziwo w pewnym momencie robi się asfaltówa) robi dwa bardzo długie zawijasy, ale w prawo odbija ścieżka wzdłuż rzeki i wygląda jak skrót. Idę ścieżką, kawałeczek dalej jest jakieś strome odbicie, są ślady jakby ktoś tędy chodził, więc włażę, ahoj przygodo. Naprawdę strome, bez użycia łap nie da rady (a 2 plecaki nie ułatwiają sprawy), a do tego jest dosyć żwirowato-kamieniście, więc łatwo się ześlizgnąć. Dochodzę prawie do szczytu, ale tam już jest bardzo słabo, nie ma za co się złapać i jest jeszcze stromiej i jeszcze bardziej żwirowato. Ale tak blisko końca… Udaje mi się zarzucić jeden plecak na ścieżkę, która idzie górą (jest dużo łagodniejsza i zaczyna się jakieś 20m za moim stromym podejściem…), ale z jednym plecakiem dalej jest słabo. Znajduję inne dojście do ścieżki, niby już jestem w domu, ale plecak wrzuciłem za miejscem, które jest bardzo wąskie, żwirowate i do tego pochyłe. No i po jednej stronie ostro w dół, a po drugiej pionowa ściana, na której nie ma się czego złapać, za dużo ryzyko, że zjadę, nawet gdybym przerzucił drugi plecak (gdyby było tam jeszcze miejsce) i przeszedł bez bagażu. Po dłuższym namyśle wracam ścieżką na dół a potem do autostrady. Zaczynam iść zawijasami i prawie od razu napotykam tubylca, z którym zaczynam gadać rękami i rysując kamieniem po ulicy. Okazuje się, że niepotrzebnie odbijałem od rzeki, powinienem był iść cały czas prosto i bym dosyć szybko doszedł do Mingyong. Więc wracam i w tym momencie nadjeżdża van, którego łapię na stopa (znowu pierwszy strzał trafiony), pan podwozi mnie do jakiegoś hotelu, w którym nikogo nie ma, ale po obejściu wiochy dookoła znajduję coś na samym końcu ze sklepikiem na dole, z miłym towarzystwem w sklepiku i za jedyne 20y (standard bardziej indyjski niż chiński). Uzupełniam braki płynów, smaruję się bengayem (10h naparzania z 2 plecakami i ponad 30km daje o sobie znać), jestem uratowany, idę spać. Nie wiem czy jutro cokolwiek zrobię.

Jutro

Nic nie robię. Za to pani w sklepiku częstuje mnie mangiem. I sprzedaje picie po cenie niższej niż wczoraj. Poza tym pada, ale z góry złażą turyści, więc korzystam z okazji i oglądam zdjęcia. Raczej nic szczególnego, następnego dnia chyba wracam do Shangri La.

Następny dzień

Wracam do Shangri La. Najpierw do Deqin, ale nie autobusem, bo ten co niby ma być o 8ej rano jakoś się nie pojawia. Za to dwa vany szykują się do odjazdu, zagaduję, mogę jechać. Wracają managery średniego szczebla jakiejś firmy transportowej z autobusami długodystansowymi. Byli na firmowym spotkaniu połączonym z wycieczką krajoznawczą.

W Deqin kierowca nie zwalnia, więc nalegam, że tu chcę wysiąść (czyt.: – To może ja tu wysiądę – Nie, jedź z nami do Shangri La – No dobra). No właśnie, mimo, że początkowo negocjowałem krótką trasę to pierwszy autostopowy strzał zabiera mnie od razu do Shangri La. Gdybym pojechał autobusem do Deqin to stamtąd do Shangri La jest coś dopiero o 12ej, przyjechałbym koło 20ej a tak jestem przed 16tą. Wypasu nie koniec, bo jeszcze się załapuję na trasie na wspólny smaczny lanczyk, nie wspominając o drobiazgach typu butelka wody, ciacho, paczka 枣 (głożyny pospolitej po naszemu) itp. Parę razy się zatrzymujemy na zdjęcia, ale pogoda jest co najmniej słaba, czasem popadywuje, czasem nie, ale przez chmury nic nie widać (kompletnie nic, poza kawałkiem drogi 20m przed nami).

W Shangri La zimno, lokuję się w polecanym przez LP Dragon Cloud, ale ja nie polecam. Za te same 35y lepiej było w YHA, ładniej, klimatyczniej, a poza tym net (albo przede wszystkim) bardzo szwankuje. To nic, i tak w piątek jadę do Lijiangu.

Piątek

Jadę do Lijiangu.

Dookoła pobliskiego pagórka można zrobić 6-kilometrową rundkę i pooglądać widoczki z 3 tarasów widokowych.

Miało być 6h, wyszło trochę dłużej, bo praktycznie na całej długości budują nową drogę/mosty/tunele, więc z tym pędzącym autobusem może przesadzam, ale za to się telepał co jest jeszcze gorsze.

A po drodze (i potem w docelowym miejscu) mijamy masę chińskich rowerzystów i kilkoro motocyklistów, którzy udają się do Lhasy. Są też autobuso-autostopowicze.