W autobusie czytam sobie książkę pt. „iMigration”, którą w Lijiangu mi podarował sam autor, Rosjanin, który się przeniósł dawno temu do Kanady, potem USA a teraz na koniec rocznego kursu języka chińskiego w Szanghaju robi sobie mały tour de China. Książka była nawet fajna do momentu, kiedy zaczął opisywać utopijną koncepcję światowego rządu i innych wynalazków New World Order. Po skończego przekazałem ją dalej Walijczykowi. Ale przynajmniej podróż szybciej zeszła.

LP, podobnie jak w przypadku Lijiangu, znowu ma stare informacje o mieście, Traffic Hotel zmienił miejsce pobytu i w końcu lądujemy w jakimś innym przybytku, ale całkiem niezłym i na tej samej ulicy Chuangcheng Lu co niegdyś Traffic. Ale i tak nie jest rzut beretem od dworca jak piszą tylko spory kawałek do przejścia, można podjechać MPK, lub jak ten nie nadjedzie przez dłuższy czas jak jest w naszym przypadku to taksa kosztuje ok. 10y. Za wszystkie typowo hotelowe duperele typu mydełko, ręcznik, klima, tv itp płacimy po 30y na łebka. Trafiamy tam z pomocą dwóc h dziewczynek, które właśnie wracały do domu, ale spostrzegły zbłąkanych turystów z bagażami i postanowiły im pomóc. Jedna jest Lisu, ogólnie mniejszość narodowa ale w Liuku większość, druga Han, czyli ogólnie większość, ale tutaj mniejszość. W hotelu nie ma wifi, więc idziemy na poszukiwania netu. Wszystkie 5 kafejek, które zwiedziliśmy, a właściwie wielkie salony gier z kilkudziesięcioma kompami uprzejmie nam odmawiają bo nie mamy chińskiego id, a dziewczynkom brakuje roku do osiemnastki i takim też tu nie wolno się zabawiać. Potem wspólny siedmio czy ośmiodaniowy obiadek (na 4 osoby oczywiście, ale i tak przedobrzyliśmy z ilością i część zabieramy z powrotem do hotelu). Na koniec kupujemy bilety na 7:00 rano do Bingzhongluo po 85y, papatki i się rozchodzimy. To zapewne ostatnie miejsce na trasie gdzie są ATMy akceptujące Visę, póki co jednak mam świeżo wydrukowaną kasę z Lijiangu, więc nie korzystam.

Przy obiadku dowiadujemy się różnych rzeczy o Liuku. Np. jeszcze parę lat temu była to spokojna wiocha ale rząd stwierdził, że trzeba tu wybudować kilka dużych budynków, więc zabrał ziemię tubylcom i teraz stoi tu masa wielkich bloków czy hoteli. Było kino, ale zostało zamienione na rządową salę konferencyjną. Z tutejszych festiwali jest jeden, gdzie brave men wchodzą na pal po wbitych weń nożach albo przełażą po rozżarzonych węglach. Nie wiem po co ani kiedy. Jedna z potraw, którą jedliśmy nazywa się „mrówki chodzące po drzewie”. A jak wspominamy coś o mnichach, którzy się spalają w Tybecie, jedna z dziewczynek potwierdza, że faktycznie czasem od słońca można dostać poparzeń, dlatego mnisi się tak cali opatulają od stóp do głów w czerwoną szmatkę.

2 dni czekania, 160y i mam kolejną wklejkę w paszporcie na kolejny miesiąc.

W odróżnieniu od poprzedniego pobytu w Lijiangu teraz praktycznie nie pada.

A w ogóle to na początku miałem w planie pobyć w Shuhe, parę km za Lijiangiem. Nawet tam pojechałem, obszedłem starówkę w poszukiwaniu hostelu K2, który okazał się nie mieć wolnych miejsc w dormach, więc wróciłem się do Lijiangu. I dobrze, bo w Shuhe to już tylko starówka jest, najbliższa okolica nie posiada żadnych knajp czy czegoś dla zwykłych lokalesów, więc przyszłoby mi się stołować tylko za starówkowe ceny. Niższe trochę od tych w Lijiangu, ale zawsze. No i daleko do PSB. I w ogóle.

Fajna staróweczka, mega skomercjalizowana, ale można się pogubić w uliczkach (możnaby gdyby nie padało).