No więc dojeżdżam do wioski, która się nazywa Li San Di, jakieś chyba 70km przed Gongshanem, tu się próbuję porozumieć w kwestii dalszego transportu, ale oczywiście średnio skutecznie (choć średnio skutecznie > bezskutecznie), idę dalej i wtedy już wiem o co chodzi. Tu się kończy kolejka samochodów czekających na otwarcie drogi. I słychać wybuchy.

Trochę pada, więc chowam się pod pobliski daszek gdzie siedzą jacyć lokalesi.

Lokalesi, nieturystyczna daleka wiocha, 2 flachy wódeczki, gra w papier-nożyce-kamień czyja teraz kolejka, częstowanie posiadanymi zasobami, rozmówki chińsko-migowe, lokalny głupko-niemowa, fotaski… Jest klimacik.

Po 19ej, kiedy droga droga powinna być już otwarta i nie ma już z kim pić idę na koniec kolejki (psując sobie laotańskiego prawego buta, ale jeszcze się daje chodzić, choć mniej wygodnie) i ponownie siadam do swojego autobusu, który w międzyczasie tu dojechał z Fugongu. Ruszamy chwilę przed 21, droga jest w kiepskim stanie, często robimy parominutowe postoje na mijanki. Na miejscu jestem 30 minut po północy, trochę słaba godzina na szukanie jakiegoś sensownego i taniego hotelu, ale przy dworcu jest ich sporo, biorę trzeci lepszy z brzegu, idę spać.

Po dosyć wyczerpującej podróży budzę się dopiero ok. 10ej, autobus do Dulongjiang jest tylko jeden o 7ej (o tym o 13ej dowiem się później), zostaję więc tu jeden dzień dłużej, zmieniam tylko hotel na tańszy (Shan Dan na przeciwko dworca, 50y za singla, tv, ac itp). Pada.

W autobusie czytam sobie książkę pt. „iMigration”, którą w Lijiangu mi podarował sam autor, Rosjanin, który się przeniósł dawno temu do Kanady, potem USA a teraz na koniec rocznego kursu języka chińskiego w Szanghaju robi sobie mały tour de China. Książka była nawet fajna do momentu, kiedy zaczął opisywać utopijną koncepcję światowego rządu i innych wynalazków New World Order. Po skończego przekazałem ją dalej Walijczykowi. Ale przynajmniej podróż szybciej zeszła.

LP, podobnie jak w przypadku Lijiangu, znowu ma stare informacje o mieście, Traffic Hotel zmienił miejsce pobytu i w końcu lądujemy w jakimś innym przybytku, ale całkiem niezłym i na tej samej ulicy Chuangcheng Lu co niegdyś Traffic. Ale i tak nie jest rzut beretem od dworca jak piszą tylko spory kawałek do przejścia, można podjechać MPK, lub jak ten nie nadjedzie przez dłuższy czas jak jest w naszym przypadku to taksa kosztuje ok. 10y. Za wszystkie typowo hotelowe duperele typu mydełko, ręcznik, klima, tv itp płacimy po 30y na łebka. Trafiamy tam z pomocą dwóc h dziewczynek, które właśnie wracały do domu, ale spostrzegły zbłąkanych turystów z bagażami i postanowiły im pomóc. Jedna jest Lisu, ogólnie mniejszość narodowa ale w Liuku większość, druga Han, czyli ogólnie większość, ale tutaj mniejszość. W hotelu nie ma wifi, więc idziemy na poszukiwania netu. Wszystkie 5 kafejek, które zwiedziliśmy, a właściwie wielkie salony gier z kilkudziesięcioma kompami uprzejmie nam odmawiają bo nie mamy chińskiego id, a dziewczynkom brakuje roku do osiemnastki i takim też tu nie wolno się zabawiać. Potem wspólny siedmio czy ośmiodaniowy obiadek (na 4 osoby oczywiście, ale i tak przedobrzyliśmy z ilością i część zabieramy z powrotem do hotelu). Na koniec kupujemy bilety na 7:00 rano do Bingzhongluo po 85y, papatki i się rozchodzimy. To zapewne ostatnie miejsce na trasie gdzie są ATMy akceptujące Visę, póki co jednak mam świeżo wydrukowaną kasę z Lijiangu, więc nie korzystam.

Przy obiadku dowiadujemy się różnych rzeczy o Liuku. Np. jeszcze parę lat temu była to spokojna wiocha ale rząd stwierdził, że trzeba tu wybudować kilka dużych budynków, więc zabrał ziemię tubylcom i teraz stoi tu masa wielkich bloków czy hoteli. Było kino, ale zostało zamienione na rządową salę konferencyjną. Z tutejszych festiwali jest jeden, gdzie brave men wchodzą na pal po wbitych weń nożach albo przełażą po rozżarzonych węglach. Nie wiem po co ani kiedy. Jedna z potraw, którą jedliśmy nazywa się „mrówki chodzące po drzewie”. A jak wspominamy coś o mnichach, którzy się spalają w Tybecie, jedna z dziewczynek potwierdza, że faktycznie czasem od słońca można dostać poparzeń, dlatego mnisi się tak cali opatulają od stóp do głów w czerwoną szmatkę.