Po powrocie z wycieczki w knajpie jakiś śmieszny Chińczyk, którego mijałem parę razy w drodze do Yubengu i potem do Ice Lake, pomaga mi zamówić jakieś ciekawsze dwudaniowe żarcie, inaczej mogło być ciężko, bo mimo sporej liczby foreignersów z angielskim jest tu bardzo słabo.

Dookoła pobliskiego pagórka można zrobić 6-kilometrową rundkę i pooglądać widoczki z 3 tarasów widokowych.

Standard hoteliku jak zwykle mega wypas (choć bez kibla w pokoju) i znowu tylko 6$.

Tu już się robi lekki Tybet, dużo Tybetanów, napisy po tybecku, w knajpach żarcie z jaka, w odzieżowych odzież z jaka, w tle tybetańska muza, krajobraziki i wioski też momentami w klimacie.

W pobliżu jest buddyjskie coś, z buddyjskim kręciołkiem, tylko takim dużym. Bardzo dużym. Z daleka widzę, że się kręci, obstawiam, że tak samo z siebie, ale dopiero po dotarciu na miejsce widzę jak ludzie z trudem ciągną kręciołę za sznurki, ciężko idzie (wiem, bo się dołączam do imprezy), po 2-3 obrotach chwila odpoczynku i zostaje tylko łażenie dookoła. A potem jeszcze raz.

Drugiego dnia rowerek do jeziora Napa, z którego większość wody wyparowała.

A wieczorem dyskoteka. Na placu przed świątynią oraz na placu na starówce z głośników lecą dźwięki, ludzie ustawiają się w kółeczku i tańczą. Genialne. Również dołączam.

Znowu mnóstwo fot. Po tygodniu w Chinach mam więcej ujęć niż po ponad miesiącu w Tajlandii, Birmie i Laosie razem wziętych…

Bierzemy skuterki na 4 dni, 130b za dzień i ruszamy na okolice. Najpierw jakaś graniczna wioska z Birmą, jedni piszą, że Mae Aw, inni, że Ban Rak Thai. Wioska jak wioska, przy wjeździe kilka drogich knajp, w centrum w kółko porozstawianych kilka sklepików z chińską herbatą i innymi duperelami, jemy coś na szybko (niezbyt smaczne) i wracamy się kilka km, żeby skręcić na kolejną wiochę – Pang Oung. Wioska trochę widmo, niby bardzo popularna wśród turystów, ale prawie nikogo nie ma, poza tym nie wygląda jak typowa tutjesza dziura tylko jakby specjalnie zbudowana z myślą o byciu resortem. Wzdłuż ulicy kilka jednakowych sklepików czy bungalowów do spania, kawałek dalej jeziorko z widokiem na góry. Chwilę spoczywamy i spadamy dalej. Gdzieś po drodze jakieś żarcie, kolejne krótkie odpoczynki i na koniec jedziemy do Fish Cave na trasie Mae Hong Son – Pai. Bilet dla foreignersów kosztuje 100b, ale wytargowywujemy 50% zniżki. To nie taka jaskinia jak w Mae U-hu, właściwie w ogóle jaskini nie ma tylko zagłębienie w skale, a przy skale jeziorko, w którym, jak można się domyśleć, pływają ryby. Bardzo fajnie, wracamy do domu oblukiwać kolejne lokalne żarcia.

W Mae Sot jestem jeszcze po jasności, próbuję się dogadać gdzie jest ulica, na której jest jeden z guest house’ów, ale ciężko idzie. W końcu trafiam na jakiegoś chłopaczka, który jako tako zna angielski, najpierw próbuje mi wytłumaczyć, a w końcu mnie prowadzi na miejsce. Przy samym dworcu jest See Guest House, ale to nie ten, idziemy do Green Guest House. A tak nikogo nie ma. Chłopaczek próbuje krzykiem kogoś zwabić, pyta po okolicach, ale nikt nic nie wie, wracam więc do See, gdzie się melduję na 1 nockę a potem kolacja w przydworcowej jadłodajni pt. “wszystko po 10b”. Próbuję kilku lokalnych potraw, które nie mam pojęcia z czego są zrobione.

Poza doprowadzeniem do hotelu poznałem kilka podstawowych słówek po tutejszemu, ale to chyba jakiś lokalny język, bo w przewodnikowym słowniku jest zupełnie co innego.

Rano idę na spacerek, trafiam na bazarek z dziwnymi rzeczami, jakieś żółwie, węże (w sumie nie wiem czy to do jedzenia czy do akwarium), świńskie głowy, kurze łapy, owoce, warzywka itp.

Gdzieś dalej, gdzie się wybrałem wypożyczonym rowerkiem, na 2 śniadanie biorę kurczaka śmierdzącego rybą, świadomy wybór, bo patent dosyć podobny do potraw z Bangladeszu, zwłaszcza tribalowych górek. Samo miasto takie sobie, trochę za bardzo nowoczesne, ale już kawałek za pojawiają się i fajne chatki i jakieś ludy plemienne w fajnych ubrankach. I kolejna knajpa (żarcie niby jest w miarę tanie, ale porcje małe więc nie starcza na długo), gdzie też z trudem dogaduję się co chcę dostać, jak dotąd jedyna metoda to podpatrzenie co inni ludzie jedzą lub co jest na wystawie i pokazanie palcem. Z kolesiem przy stoliku dogadujemy się na migi co z tego co dostałem jest jadalne – generalnie wszystko. Bierze z talerza łodygę z liśćmi, jeden odrywa i zjada. Zrozumiałem. Uśmiechami mówimy sobie, że jest śmiesznie. I miło. Bardzo sympatyczni ludzie wszędzie dookoła, chłopaczek, który mnie zaprowadził do hotelu nie chciał nic w zamian (to akurat na ile zdążyłem poznać obyczaje mnie już przestaje dziwić), ale też stanowczo odmawia zaproponowanej coli.

W Green Guest House jest trochę białasów, choć jak na megaturystyczny kraj nie jest tego dużo. Poza tym nie wszyscy to typowi turyści, jeden siedzi od miesiąca i uprawia jakąś prozę czy documentary na laptopie, drugi wygląda jak krawaciarz, tylko bez krawata, kolejny siedzi 6 tygodni i pomaga przy budowie jakiegoś szpitala. Dwójka francuzów wróciła właśnie z 3-dniowego treku. Generalnie totalne przeciwieństwo Khao San.

W południe za gorąco, żeby się gdzie ruszać, siedzę więc w hotelowym ogródku i wcinam mango i rambutana, który w środku jest podobny do lichi tylko dużo bardziej owłosiony na zewnątrz.

Pierwszy dzień, a właściwie wieczór, to krótki spacer po okolicach, głównie wspomniana ulica Khao San. Krótka, ale ludzi sporo, więc idzie się powoli. A teraz już jest taki trochę off season, w sezonie może być masakra. Drugiego dnia zapuszczam się ciut dalej, ale bez przesady, z myślą, że więcej zobaczę za parę miesięcy przed wylotem z Tajlandii. Jeszcze na 100% nie wiem gdzie będę leciał, ale możliwe opcje to Birma (tak na 1%), Indie i Polska. Tak czy siak jeszcze tu wrócę. Korzystam z darmowego wifi w jednym z guest house’ów poleconych przez Włocha z Varanasi, 140b (14pln) za pokój to całkiem znośna cena jak na duże miasto. W pokoju jest łóżko i wiatrak. Wystarczy.

Nie ma okien, więc kiedy 3ego dnia się budzę nie wiem czy jest 12 w nocy czy w południe. Okazuje się być 9 rano, trochę za późno, żeby jechać gdzieś dalej, ale można się na 1 noc wybrać do Ayuthai, 1,5h stąd (+ niewiadomo ile żeby dotrzeć do dworca). Idę na autobus, ale ulice puste, nic nie jedzie, chyba ma to związek z jakimiś defiladami, które widziałem rano w tv. A i owszem, niedawno zmarła princessa, córka króla nr 6 (teraz rządzi król nr 9) i większe ulice są pozamykane. Rikszarz mówi, że żeby dojechać do Ayuthai najlepiej pojechać do TIT (jeszcze nie wiem co to jest), tylko 10b, więc wsiadam, zobaczy się co dalej. Jedziemy objazdami, dojeżdżamy do jakiegoś biura turystycznego, ale droga na tyle długa, że te 10b wydaje mi się podejrzanie mało – pewnie rikszarz weźmie kasę od biura za przyprowadzenie klienta. Ale nic z tych rzeczy. W biurze sympatyczny pan spodziewa się, że chcę wykupić jakiś tour od nich, ale po krótkiej dyskusji widzi, że to nie tego typu klient i śmieje się, że po co tu właściwie przyjechałem. No po nic, rikszarz mnie przywiózł. Ok, walić Ayuthaję, wracam sobie spacerkiem w okolice Khao San, daleko nie ma, bez problemów wracam obładowany dwoma plecakami i melduję się tym razem w L.T. Guest House za 100b. Trochę śmierdzi, ale daje radę. Dostaję klucze, na których obok tajskich literek są dwie cyferki – 8 i 4. Idę na pięterko i próbuję otworzyć pokój nr 8, nie daje się, no to próbuję nr 4, też fail, z powrotem do 8. Tym razem drzwi się otwierają, ale nie przez mnie tylko przez jakiegoś skośnego, który się zdenerwowany się pyta, czego się włamuję do jego pokoju. Sory, sory, 4 na kluczu oznaczała piętro, wszystko jasne. Idę więc na 4 piętro, tam jest również pokój nr 8, klucz już pasuje, w pokoju łóżko, wiatrak i okno. Zostawiam graty i idę się przejść.

Gdzie się nie ruszę jest masa świątyń. I to nie jakichś popierdułek tylko takich, że co jedna to robi wrażenie.Nie było chyba takiej, którą bym olał, co najwyżej fotograficznie bo nie zawsze się dało coś sensownego zrobić. Na pewno w innych miejscach są takie, przy których te co widziałem to mały pikuś, ale jak na zwykły spacerek z braku innych zajęć nie mam na co narzekać. Zdejmowanie butów jest na tyle oczywiste, że czasami nie ma odpowiednich tabliczek, natomiast w Golden Mountain jest tabliczka, żeby NIE zdejmować. Taka ciekawostka przyrodnicza. Idąc dalej w lewo prawo lewo prawo dochodzę do bardziej nowoczesnej części miasta. Takiej z masą centrów handlowych i masą białasów w nich, oraz ze Sky Train, czyli miejskim pociągiem 4 piętra nad ziemią (w którym kolejna ciekawa tabliczka – zakaz wnoszenia balonów). Nawet tutaj zdarzają się kapliczki, czasami tuż przed wejściem do galerii (i z jakimś tanecznym performansem), przy jednej gromadzi  się tłum ludzi chcących uczcić pamięć zmarłej princessy. Łażę trochę po sklepach z myślą nabycia jednego szkiełka do Nikona, ale w końcu odpuszczam. I tym samym zaoszczędzam parę tysi, ale może mi jeszcze coś odbije.

Robi się ciemno pora wracać, wsiadam do autobusu, mówię, że chcę na Khao San, pani kontrolerka się śmieje, coś mówi po tajsku i nie daje mi biletu. Nie wiem o co chodzi, jakaś parka coś o mnie dyskutuje. W końcu autobus się zatrzymuje, wszyscy wysiadają, okazuje się, że dalej nie jedzie. Jakiś pan, stara się być pomocny, mówi, że następny autobus mnie dowiezie, następny również wysadza wszystkich ludzi i pusty jedzie dalej, ale kolejnym, z innym numerem, już dojeżdżam tam gdzie chcę. Czasami pomocnego pana nie rozumiem, nie wiem czy mówi po angielsku z dziwnym akcentem czy po tajsku. A jeśli po angielsku to tajski akcent jest dosyć prosty do opisania – po pierwsze trzeba mówić wszystko nosowo, a po drugie akcentować/wydłużać ostatnią sylabę. Czyli np. tak jak pani w centrum handlowym mi powiedziała gdzie jest jeden sklep fotograficzny (mówić nosowo): goł raaaaaaajt, zen goł daaaaałn, zen leeeeeeeft.

Wrzucam kilka fotek póki jest free wifi (ok, w cenie piwa), konkretniejsze podpisy czy więcej fotek może później, choć nie wiem jak później będzie, bo jak pisałem planuję lekki offroad.

20km i godzinę drogi od Bandarbanu jest Roangchhari, trafiam na „market day” (dla potomnych – ludzie mówią, że dzisiaj jest poniedziałek). Do tego jakiś klasztorek buddyjski, stupa (w samym Bandarbanie też trafiam na kolejne tego typu rzeczy, i kilka km od Bandarbanu, we wsi „Pańsią” – Ruma Zadi, ale jeszcze under construction). I jakieś wiochy w okolicy, Paglachhara, w której mi mówią po raz kolejny jak tu niebezpiecznie, oraz Suanlu gdzie nic ciekawego nie ma.

Najciekawsze z socjopoznawczego punktu widzenia są chyba knajpki dla lokalnych tribali, które w żaden sposób nie są oznaczone, w środku ciemno tak, że z zewnątrz nic nie widać, dopiero po wejściu do środka i przyzwyczajeniu wzroku można się zorientować, że to nie jakaś prywatna chałupa czy magazyn czy coś, ale właśnie restauracja. Taki były i w Roangchhari i w Bandarbanie (gdzie jedna pani zabrała mnie na mundi czyli taką trochę zupkę chińską z ryby).

Zestaw fot w stylu „pani idzie”.

Na policji chyba panu też się średnio podoba, że nie mam pozwolenia. A nawet bardzo się nie podoba – nie poczęstował herbatką. Ale może dlatego, że go z domu wyrwałem po godzinach pracy. Po dłuższej gadce w hindi w końcu pozwala mi zostać jedną noc, jutro mogę spróbować załatwić permit na miejscu, jak się nie uda to won do Chittagongu. No i żadnych wycieczek dopóki nie załatwię formalności. Nie wspominam, że jedną wycieczkę do Balaghatu już zdążyłem zaliczyć. Całkiem ładna buddyjska stupa a la Birma.

W sobotę biuro DC nieczynne, wymeldowuję się z hotelu, idę do DSB powiedzieć SP, że spadam i spadam do Chittagongu po permit. Jednak się nie udało na krzywy ryj. Po wyjechaniu z Hill Tracts czuję się jakbym wjechał do innego kraju. Ale na krótko, dłużej niż 1 noc nie zamierzam tu siedzieć.