Gdzieś na górce leży jakaś samotnie wyglądająca wiocha, idę się poszwędać (miało być motorem, ale policjant w wypożyczalni motorów mówi, że muszę najpierw dostać jakąś pieczątkę z posterunku, którego nie udaje mi się znaleźć). Samotna za bardzo nie jest bo przez całą drogę idę wzdłuż innych chałup, ale i tak wygląda spoko. Tuż przed nią łapie mnie deszcz, jestem akurat przy domku z krzesełkami, więc siadam przeczekać. Jakiś pan właśnie przywiózł tutaj owoce maku (lokalna nazwa), więc baby z dziećmi siedzą, przebierają i wcinają. I częstują. Biorę jednego na spróbowanie, całkiem ok, i jak przestaje padać idę dalej. Idę nie wiem ile, ale dosyć długo zerkając co chwila na widoczki, ale poza jakimiś samotnymi szałasami do niczego nie dochodzę. Chmury nie ustępują, wręcz jest ich coraz więcej, grzmi coraz bardziej, góra obok widzę, że już cała w deszczu, uciekam więc nie doczekawszy kolejnej wiochy. Deszcz łapie mnie kawałek dalej za miejscem gdzie mnie poczęstowali owocem. Siadam w sklepiku, pokazuję, że chcę pić z zamiarem kupienia czegoś, ale pani daje mi wodę z dzbanuszka. Czekam chwilę, pani coś próbuje zagadać, nawet czasem rozumiem, zaczynamy temat ochrony przeciwdeszczowej dla mnie. Parasolki nie chcę, ale może jakiś płaszczyk. Płaszczyka pani w sklepie nie ma, ale ma zwykłe kawałki folii, jeden przycina i mi daje. Trochę przestaje padać, spadam więc próbując zapłacić za papaję, którą w międzyczasie sobie zjadłem ze stolika, ale pani nie chce kasy.

Z folią na głowie dochodzę do miasta, ląduję w jakimś karaoke, gdzie pijanych żołnierzy obsługuje również lekko pijana kelnerka, próbuje się również ze mną dogadać na temat tego co można zjeść. Z trudem, ale się udaje. Idę spać słuchając fałszujących śpiewów z innego karaoke tuż obok hotelu.

Rano czekając na busika patrzę jak pan łapie latające owady do torebki, zapewne na obiadek.

Najpierw do Pasang, potem autobus do Chiang Rai a tam tylko coś szybko przekąszam i jadę do Chiang Khong na granicy z Laosem. I jeszcze riksza za 30b z bazarku do przejścia, czy raczej przepłynięcia granicznego, pieczątka w paszporcie i już mnie tu nie ma.