Rankiem oglądam sobie jak policjanci bawią się w kotka i myszkę z rikszarzami (z resztą z kierowcami ładnych czyściutkich jeepów też) – żeby dojechać szybko do skrzyżowania z bocznej uliczki czasem trzeba przejechać kawałek pod prąd, ale dzielni policjanci pilnują porządku i niesfornych rikszarzy pałują po rikszy, a ci bardziej oporni dostają po głowie. Odważniejsi wykorzystują chwilę nieuwagi pana władzy i gdy ten się odwróci pedałują szybko by zdążyć dojechać do skrzyżowania nie będąc zatłuczonym. Niektórym się udaje, ale szczęśliwcy znikają w tłumie z uśmiechem na gębie.

W Rajshahi spotkanko z Asitem, obiadek i kolacja w tej samej knajpie co zwykle w Laxmipurze, nocleg też w tym samym hotelu Sky, filmik z mojej laptokowej kolekcji, degustacja pomarańczy olbrzymiej (głównie przez grubą skórę, samego jadalnego owoca było niezbyt dużo) itp.

Do Indii wracam tym samym przejściem co wjechałem do Bangla. O przygranicznej Maldzie nie ma za bardzo co pisać – średniej wielkości miasto ze wszystkim co potrzebne – hotele, bankomaty, internety i fajna żulerska knajpa w okolicach dworca. Takiej ilości kurczego mięcha jaką mi zaserwowali to chyba przez w sumie żadne 3 kolejne dni w Bangladeszu nie widziałem, jak zobaczyłem to myślałem, że zapłacę jak za zboże a wyszło taniej niż w niejednej banglaknajpie. W pociągu do Kalkuty jestem na pozycji 7ej w poczekalni, ale 3h później już mam miejsce, chociaż dzielone z jakimś krawaciarzem.

Ale Dhaka to dopiero wieczorem, a w dzień zostawiam plecak na recepcji i wbijam się na jakieś niedalekie wiochy, w jeden z nich dowiaduję się, że w Bandarbanie w muzeum jest dzisiaj jakiś densszoł. Całego niestety nie obejrzałem, bo się zmyłem na busa. Swoją drogą nocny przejazd do Dhaki był chyba bardziej emocjonujący niż cały pobyt w Hill Tracts, nie żeby górki były słabe tylko to co kierowca wyprawiał (i pozostali uczestnicy ruchu drogowego) to lepsze niż rolerkołster. Plus niektórzy pasażerowie. Nikomu już nie można ufać. Idę prać.

Rano jadę do Feni, bus odjeżdża z dworca Sayedabad, można tam dojechać autobusem MPK, pomóc mi chce sobowtór Amithaba Bachchana, ale sam jestem w stanie rozszyfrować bengalskie napisy. Za bilet do Feni płacę 300Tk, ale mam wrażenie, że przepłacam. Pierwsza godzina to próba wyjechania z Dhaki, potem już idzie gładko. W autobusie koleś z siedzenia obok prawie wdaje się w bójkę z konduktorem, z tego co zrozumiałem poszło o 10Tk, nie wiem co by zrobił jakbym mu powiedział, że sam przepłaciłem o 50 albo i więcej. Zostawia mi swoją wizytówkę i chcę żebym do niego wpadł jak znów będę w Dhace.

W Feni z bardziej interesujących rzeczy są ulice, budynki, ludzie, restauracje, itp. Poza tym raczej niewiele. W przewodniku informacji o mieście nie ma (nie dziwne), więc zostawiam parę informacji dla potomnych. Na noc zostaję w hotelu Midway, tuż obok miejsca gdzie się zatrzymują autobusy. Singiel z łazienką i bez tv 300Tk (i też mam wrażenie, że przepłacam; w hotelu obok cena ta sama). W cenie wliczona jest sesja fotograficzna z obsługą. Na Truck Rd, równoległa do autostrady, jakiś 1km na północ, jest chyba net, a przynajmniej szyld (po bengalsku), ale nie zachodzę do środka.

Gdzieś na herbatce dosiada się dwóch kolesi, jeden Rajiv a drugi po naukach politycznych. Drugi, z dobrym angielskim, standardowo prosi o pomoc jak będzie chciał pojechać do Polski, nie bardzo wiem jak mogę pomóc i pewnie nie pomogę, ale znając życie on pewnie i tak nie pojedzie. Chociaż za granicą już był, 2 razy w Indiach oraz 3 lata w RPA, gdzie miał sklep z czymś tam, ale go murzyny okradły i pobiły (pokazuje mi zrobioną pistoletem szramę na czole) i wrócił do domu. Płacą za herbatkę a potem podwożą mnie rikszą do hotelu.

Raat ashsey / Night comes
Dhir payaey / With slow steps
Sara raat / Waking
Jgaey / All night long

Tarai tarai murto / Manifested by the stars
Nache gaan / The song is dancing
Shishirer antoisthlay / In the dew drops

Rano jadę pociągiem do Dhaki, pociąg odjeżdża o 7:30, podróż trwa równe 6h i kosztuje 165Tk. Przewodnikowego hotelu Asia już nie ma, zatrzymuję się w hotelu Cairo przy Motihjeel Rd (400Tk z kiblem i tv). Wieczorem wpadają Mehedi i Badol, których spotkałem 2 lata temu w Cox’s Bazar, jedziemy razem przywitać się z resztą chłopaków, Dipu, Asifem, Zitu (którego mam na fejsie, ale za cholerę nie mogłem sobie przypomnieć skąd tam się wziął) i 2 nowymi. Rikszarz chce 30Tk, dla zabawy i poćwiczenia bengalskiego targuję się z nim proponując 20Tk, zgadza się, ale tylko pod warunkiem, że coś zaśpiewam. Wspólnie wykrzykujemy Bole Chudiyan, ale rikszarzowi się nie do końca podoba, nie wiem czy wykonanie czy repertuar, i żąda 25Tk.
Stoimy sobie gdzieś w bramie gadając, w końcu robię się głodny i idę z Badolem najpierw do knajpy, a potem kawałek dalej do jego malutkiego domu, jedyny pokój ma tak na oko 9-10mkw, może nawet mniej, ale przynajmniej jest własny. Kilka szafek, coś do siedzenia, monitor (komputer jest w naprawie) i telewizor. I malutka kuchnia. Badol, gawędziarz i swego czasu straszny flirciarz jako jedyny z ekipy posiada współmałżonkę, lat 21. Pobrali się niecały rok temu. Chłopaki mieli deal, że noc poślubną pierwszego kto się ożeni spędzą w swoim gronie grając w karty, ale nic z tego nie wyszło. Współmałżonka codziennie wstaje o 5ej rano, przygotowuje jedzenie na cały dzień, a kiedy Badol jest w pracy siedzi w domu i ogląda seriale w tv. Bardzo sympatyczna i ładna lasencja.
Obok jego domu pod blokiem akurat trwa jakieś wesele, pykam trochę zdjęć, dostaję do ojca panny młodej klasycznego weselnego słodycza, wszyscy czekają na przyjazd pana młodego, ten w końcu przybywa ze świątyni (okolica jest zamieszkana przez społeczność hindu), robię kilka kolejnych fot, wracamy do chłopaków. Jeszcze chwila gadki, umawiamy się na następny dzień, wracam do hotelu.
W Rajshahi było strasznie zimno, na szczęście w hotelu miałem gruby koc. W Dhace o wiele lepiej, nawet późnym wieczorem da radę chodzić bez bluzy.