Z rana lecę do Mae La, gdzie za kolczastym drutem jest największy w Tajlandii obóz uchodźców z Birmy. Ciągnie się wzdłuż autostrady przez kilka km, wg. różnych źródeł w środku mieszka 50-140 tys. Ludzi, kawałek za i przed są policyjne checkposty, ale nie widziałem, żeby jakoś bardzo kontrolowały kto przejeżdża. Do środka wejść nie można, więc robię parę fot z ulicy. Ktoś tam czasem zagada, ktoś poleje wodą, ale trochę wieje nudą, choć wygląda ciekawie. Z pewnością ciekawiej jest jednak za kolczastym drutem.

Jaskinie Mae U-su

Jaskinia jest dosyć prosta w obsłudze, jest kilka wyjść, które dają trochę światła, ale latarka czasami się przydaje. O statywie nie wspominając. Na początku doczepia się jakiś chłopaczek, nic nie mówi, tylko sobie łazi koło mnie. Potem się dowiaduję, że niby miał robić za przewodnika, ale nie był za bardzo pomocny, samemu spokojnie można wszystko obczaić. Zaraz po mnie przychodzi jeszcze piegrzymka wiernych postawić święczkę przy jakimś stalaktycie czy stalagmicie, nie znam się. Żeby zrobić taką fotkę jaka jest na znalezionym w którejś knajpie folderze, z promieniami światła, trzeba chyba wpaść po południu, kiedy słońce jest po lepszej stronie. Ale rano też jest miło.

Cała impreza nazywa się Songkran, nie wiem o co ogólnie chodzi, ale polewa się ludzi wodą. Polewacze albo stoją na drodze i polewają przejeżdżających (którzy czasami się zatrzymują by zostać polanym, nie ma tak, że każdy próbuje uniknąć mokrego za wszelką cenę), albo jeżdżą sobie na pace jeepa. W ruch idą przeważnie małe miski, czasem węże, ale gdy przejeżdża transport publiczny gdzie jest sporo ludzi w środku to miseczka to za mało i bierze się wiadro. Poza autobusami gdzie nie ma przeproś to przeważnie odpuszcza się tym, którzy proszą o litość, co się jednak zdarza dosyć rzadko. A jeszcze jak się delikwent zatrzyma to ma szansę powiedzieć, żeby lać tylko z tyłu, bo z przodu ma gdzieś skitraną komórę, ale przeważnie i tak wszyscy mają co wrażliwsze sprzęty pochowane i zafoliowane.

W następnej we wsi (Kal Mue Jo) ktoś mnie zaprasza do domu, cała rodzinka sobie siedzi i spoczywa, tutaj już w ogóle nie możemy się dogadać więc tylko strzelamy po lufie jakiejś wódeczki czy samogonu, obsmarowują mnie czymś białym po gębie i ruszam dalej. I jeszcze kolejna wiocha w drodze powrotnej, chyba Mae U-hu, tu już bez szaleństw, standardowe oblanie, zdjęciówa i krótka posiadówa w sklepie.

W Tha Song Yang przy którymś kolejnym oblaniu, dają mi wodę, którą chcę oblać ziomków, ale okazuje się, że to nie woda. Strzelam więc kolejnego bruderszafta i wracam do domku.

Za Tha Song Yang jest Mae U-su, gdzie raz po południu jadę rowerem na rozpoznanie (wracam już po ciemku nieoświetloną drogą bez żadnych odlasków itp.) a kolejnego dnia z samego rańca autobusem na dłuższy pobyt. Fotki z Mae U-su Cave w następnym odcinku, a po jaskini ląduję w jakimś sklepiku, gdzie ludzie coś żrą, i pytam czy też mogę coś zeżreć. To jednak nie knajpa, tylko sami sobie śniadanko dla siebie, ale zapraszają do wspólnego posiłku. Biorę jeszcze lokalną polococtę, ani za nią ani za żarcie nie chcą kasy. Chwilkę (dłuższą) zostaję, żeby się popatrzeć na lanie wody i zmykam dalej, przez jakieś kolejne niezidentyfikowane wiochy, do autostrady, żeby wrócić do domu.

Na autobus do Tha Song Yang trochę czekam, nudno się robi, ale w końcu dołączam do jakiegoś samotnego kolesia, który oblewa wszystkich przejeżdżających. Sam biorę za misę i walę w kogo popadnie. Obok stoją sobie policjanci i się nudzą, zapraszają na kawkę, ale tylko zdążyłem wziąć 2 łyki i podjechała moja bryka.

I na koniec kolejne wiochy z mojej schematycznej mapki, Mae Tha Klo albo coś podobnego i kawałek dalej kolejna niezidentyfikowana.

Dróżki do niektórych wiosek są dosyć męczące, albo bardzo ostro w górę albo w dół. Muszę zaciskać hamulce na maska a i tak czasem powoli przyspieszam. Boję się, żeby nie urwać linki, bo będzie problem. Głupi ma zawsze szczęście i hamulce się psują, ale akurat wtedy gdy w poszukiwaniu dobrego miejsca na fotę zjeżdżam z jednego z ostrzejszych zjazdów, ale bardzo powoli. Na tyle powoli, że po awarii zanim się na dobre rozpędziłem byłem w stanie szybko skręcić w prawo i wylądować na skarpie. Gdyby się spsuły jak akurat pędziłem widząc przed kawałek prostej drogi to mogłoby być zabawnie, przynajmniej do najbliższego zakrętu.

Drugiego dnia w hoteliku pojawiają się syny właściciela, wieczorem idą do pobliskiego kościoła, wybieram się z nimi. A w kościele jak to w kościele gitara elektryczna, bas, wzmacniacze i perkusja, na której gra jeden z synów. Robimy sobie jam session, niewiele jest kawałków które znamy razem (choć bynajmniej nie mamy zamiaru śpiewać gospelu czy innych takich), ale zawsze można poimprowizować.

Ciemno już, ale głodny jestem, wybieram się rowerem na kolację do miasta (hotel jest kawałeczek za), syny doganiają mnie skuterem i chcą podwieźć, ale już jesteśmy w pobliżu knajp. Niestety pozamykane, to nie Mae Sot, gdzie zwłaszcza w okresie festiwalu można trafić coś do późnej nocy, ani tym bardziej Bangkok z knajpami czynnymi 24h na dobę. Kończy się na zupce chińskiej ze sklepu, w pokoju mam czajnik, więc sobie mogę zagotować wodę. Kolejny luksus, jakiego jeszcze nie miałem.

Niespodzianka nr 2 – NIE wybieram się do Birmy, chociaż mam taką możliwość. Można tu wjechać na 1 dzień płacąc 500b, tylko wtedy przy ponownym wjeździe do Tajlandii dostaję nową wizę na 14 dni. 30-dniowa, którą mam teraz przepada. Ale jest inny powód, o którym za jakiś czas.

No i 10 dolarom dziennie tutaj mówię do widzenia, na razie wychodzi ponad 20$, ale to trochę dlatego, że próbuję wszystkiego co nieznane. Dzisiaj na warsztat poszły przekąski z suszonych ryb, do tego piwa wychlałem już więcej niż do tej pory w całych Indiach i Bangladeszu. Póki co powtarzam sobie, że od jutra zaczynam jeździć budżetowo, może w końcu w to uwierzę.

W Mae Sot jestem jeszcze po jasności, próbuję się dogadać gdzie jest ulica, na której jest jeden z guest house’ów, ale ciężko idzie. W końcu trafiam na jakiegoś chłopaczka, który jako tako zna angielski, najpierw próbuje mi wytłumaczyć, a w końcu mnie prowadzi na miejsce. Przy samym dworcu jest See Guest House, ale to nie ten, idziemy do Green Guest House. A tak nikogo nie ma. Chłopaczek próbuje krzykiem kogoś zwabić, pyta po okolicach, ale nikt nic nie wie, wracam więc do See, gdzie się melduję na 1 nockę a potem kolacja w przydworcowej jadłodajni pt. “wszystko po 10b”. Próbuję kilku lokalnych potraw, które nie mam pojęcia z czego są zrobione.

Poza doprowadzeniem do hotelu poznałem kilka podstawowych słówek po tutejszemu, ale to chyba jakiś lokalny język, bo w przewodnikowym słowniku jest zupełnie co innego.

Rano idę na spacerek, trafiam na bazarek z dziwnymi rzeczami, jakieś żółwie, węże (w sumie nie wiem czy to do jedzenia czy do akwarium), świńskie głowy, kurze łapy, owoce, warzywka itp.

Gdzieś dalej, gdzie się wybrałem wypożyczonym rowerkiem, na 2 śniadanie biorę kurczaka śmierdzącego rybą, świadomy wybór, bo patent dosyć podobny do potraw z Bangladeszu, zwłaszcza tribalowych górek. Samo miasto takie sobie, trochę za bardzo nowoczesne, ale już kawałek za pojawiają się i fajne chatki i jakieś ludy plemienne w fajnych ubrankach. I kolejna knajpa (żarcie niby jest w miarę tanie, ale porcje małe więc nie starcza na długo), gdzie też z trudem dogaduję się co chcę dostać, jak dotąd jedyna metoda to podpatrzenie co inni ludzie jedzą lub co jest na wystawie i pokazanie palcem. Z kolesiem przy stoliku dogadujemy się na migi co z tego co dostałem jest jadalne – generalnie wszystko. Bierze z talerza łodygę z liśćmi, jeden odrywa i zjada. Zrozumiałem. Uśmiechami mówimy sobie, że jest śmiesznie. I miło. Bardzo sympatyczni ludzie wszędzie dookoła, chłopaczek, który mnie zaprowadził do hotelu nie chciał nic w zamian (to akurat na ile zdążyłem poznać obyczaje mnie już przestaje dziwić), ale też stanowczo odmawia zaproponowanej coli.

W Green Guest House jest trochę białasów, choć jak na megaturystyczny kraj nie jest tego dużo. Poza tym nie wszyscy to typowi turyści, jeden siedzi od miesiąca i uprawia jakąś prozę czy documentary na laptopie, drugi wygląda jak krawaciarz, tylko bez krawata, kolejny siedzi 6 tygodni i pomaga przy budowie jakiegoś szpitala. Dwójka francuzów wróciła właśnie z 3-dniowego treku. Generalnie totalne przeciwieństwo Khao San.

W południe za gorąco, żeby się gdzie ruszać, siedzę więc w hotelowym ogródku i wcinam mango i rambutana, który w środku jest podobny do lichi tylko dużo bardziej owłosiony na zewnątrz.