Gdzieś na górce leży jakaś samotnie wyglądająca wiocha, idę się poszwędać (miało być motorem, ale policjant w wypożyczalni motorów mówi, że muszę najpierw dostać jakąś pieczątkę z posterunku, którego nie udaje mi się znaleźć). Samotna za bardzo nie jest bo przez całą drogę idę wzdłuż innych chałup, ale i tak wygląda spoko. Tuż przed nią łapie mnie deszcz, jestem akurat przy domku z krzesełkami, więc siadam przeczekać. Jakiś pan właśnie przywiózł tutaj owoce maku (lokalna nazwa), więc baby z dziećmi siedzą, przebierają i wcinają. I częstują. Biorę jednego na spróbowanie, całkiem ok, i jak przestaje padać idę dalej. Idę nie wiem ile, ale dosyć długo zerkając co chwila na widoczki, ale poza jakimiś samotnymi szałasami do niczego nie dochodzę. Chmury nie ustępują, wręcz jest ich coraz więcej, grzmi coraz bardziej, góra obok widzę, że już cała w deszczu, uciekam więc nie doczekawszy kolejnej wiochy. Deszcz łapie mnie kawałek dalej za miejscem gdzie mnie poczęstowali owocem. Siadam w sklepiku, pokazuję, że chcę pić z zamiarem kupienia czegoś, ale pani daje mi wodę z dzbanuszka. Czekam chwilę, pani coś próbuje zagadać, nawet czasem rozumiem, zaczynamy temat ochrony przeciwdeszczowej dla mnie. Parasolki nie chcę, ale może jakiś płaszczyk. Płaszczyka pani w sklepie nie ma, ale ma zwykłe kawałki folii, jeden przycina i mi daje. Trochę przestaje padać, spadam więc próbując zapłacić za papaję, którą w międzyczasie sobie zjadłem ze stolika, ale pani nie chce kasy.

Z folią na głowie dochodzę do miasta, ląduję w jakimś karaoke, gdzie pijanych żołnierzy obsługuje również lekko pijana kelnerka, próbuje się również ze mną dogadać na temat tego co można zjeść. Z trudem, ale się udaje. Idę spać słuchając fałszujących śpiewów z innego karaoke tuż obok hotelu.

Rano czekając na busika patrzę jak pan łapie latające owady do torebki, zapewne na obiadek.

Najpierw do Pasang, potem autobus do Chiang Rai a tam tylko coś szybko przekąszam i jadę do Chiang Khong na granicy z Laosem. I jeszcze riksza za 30b z bazarku do przejścia, czy raczej przepłynięcia granicznego, pieczątka w paszporcie i już mnie tu nie ma.

A kolejne dwa dni upływają pod znakiem objeżdżania okolic na skuterku (w końcu), włażenia do jaskiń (niestety nie znalazłem wszystkich, które chciałem a do najciekawszej – Mae Lana Cave – nie zabrałem latarki…), szlajania się po dżungli i narzekania na zachmurzenie i mało ciekawy market day.

O 6:30 rano ruszamy z Francuzką, którą spotkałem w Mae Sot a potem w Mae Sariang (dla uproszczenia będę ją nazywał Lise) do wioski Ban Mae Nai Soi (zwanej też Kayan Tayar), w której są panie z długimi szyjami. Trochę na początku błądzimy, ale w końcu docieramy do szutrówki, która nas prowadzi na miejsce. Dojeżdżamy do szlabanu, który jak myślimy jest wejściem do wioski, gdzie trzeba zapłacić 250b, ale na szczęście wizyta jest bezpłatna a szlaban prowadzi o tymczasowego obozu uchodźców z Birmy, do którego z resztą sporo osób z wioski się przeniosło parę lat temu. Jest wcześnie, może z jedna pani plącze się gdzieś z drutem na szyi, może nawet nie, idziemy kawałek dalej, gdzie podobno jest jakaś kolejna wioska pań z dużymi uszami. Wioski nie ma, ale jest pani z dużymi uszami, która kopie trawę, kawałek dalej już bardziej w dżungli docieram do miejsca, gdzie się zbiera miód, a droga wydaje się kończyć, więc wracamy do pani aby nawiązać z nią jakiś kontakt. Parę słówek po angielsku zna, Lise zna kilka po tajsku, więc się dowiadujemy, że pani ma 5 dzieci, jest katoliczką, nie ma męża (“Husband? No husband, I’m a big ears!”) i że wraca właśnie do domu zrobić zupę. Przełazimy przez jakieś trawy, pani zbiera liście i 3 dynie i wracamy do wiochy.

Trochę pań z szyjami się pojawiło, ale generalnie jest spokojna atmosfera, czasem któraś na straganiku zachęci do kupienia pamiątki (zachęcanie polega na powiedzeniu ceny towaru bo na tym się kończy znajomość angielskiego), ale można sobie po prostu tylko pogadać, porobić fotę, czy coś przekąsić w osiedlowym sklepiku. Siedzimy, gadamy, pijemy, Lise jedną panią rysuje w swoim zeszyciku, wracamy. Krótki dzień. Wieczorem impra z żarciem kupionym na straganach w Mae Hong Son (sushi za 55gr, papaya salad, jack fruit, ryż w liściu, piwo i co tam sobie kto jeszcze nabył).

Ban Huai Seau Tao

Kolejnego dnia znowu z samego rańca ruszamy zobaczyć kolejną wiochę – Ban Huai Seau Tao, znowu z paniami z długimi szyjami i dużymi uszami. Znowu chwilę błądzimy na początku, ale w końcu docieramy – tutaj już opłata 250b obowiązuje. Droga wporzo, tylko w kilku miejscach przecinają ją jakieś strumyki, w monsunie może by było ciężko, ale teraz jedziemy bez problemów. Zastajemy lekko senną atmosferę, większość straganów jeszcze nieczynna, ale ktoś tam się plącze, dziewczyny się malują, itp. Czynny jest straganik gdzie można się pobawić w Robin Hooda i postrzelać z łuku, pierwszym strzałem trafiam 2 kółka od środka, drugi już lepszy, bo samo centrum, trzeci jeszcze lepszy, bo też w samo centrum – prawie przebijam poprzednią strzałę. Nagrody nie ma, za to muszę zabulić 10b. Trochę gadki szmatki z kim popadnie, fotki, Luce znowu coś rysuje, wracamy do głównej wiochy coś przekąsić, a potem jeszcze raz do długich szyj. Trochę większa komercha niż w Ban Mae Nai Soi, ale czego się nie robi dla paru fotek.

Mae Suai-U

W Ban Huai Seau Tao jest znak, że 10km dalej jest jakaś wioska, wygląda kusząco, więc jedziemy (błądząc trochę na początku, o czym chyba nie muszę pisać). Po krótkim kawałku asfaltówy w lewo ostro pod górę odbija już mniej przyjazna kamykówa przez las. Zaczynamy od utknięcia Lise w koleinach, zjeżdżamy z powrotem na dół żeby spróbować jeszcze raz, dalej już idzie w miarę prosto, choć pod górkę i czasem w dół wleczemy się dosyć powoli. Docieramy do szlabanu, który pan w mundurze nam bez słowa otwiera, potem 2 km dosyć ostro w dół, kolejny szlaban, tym razem otwarty i bez operatora, a za nim kawałeczek dalej już wiocha. Taka biedno-nowoczesna, z biednymi chałupami, ale z bateriami słonecznymi i lądowiskiem dla helikopterów. Mimo wszystko niewiele jej brakuje do określenia jej jako wiocha na końcu świata. Jednym z powodów, dla którego nie można o niej tak powiedzieć, to to, że droga prowadzi dalej. Nie bardzo możemy dojść do porozumienia co tam dalej jest, sprawdzić też za bardzo nie chcemy, bo moje paliwo w skuterze jest już trochę na wyczerpaniu.

W jednym z domków słyszę jak ktoś gra na flecie, w ramach udobruchania ofiarowuję własny instrument, który dostałem jako prezent w Bangladeszu. Zostajemy zaproszeni do domu, od razu na wstępie dostając z liścia (wywar, herbata jakaś zielona), próbujemy się dogadać, słabo idzie, ale Lise ma książeczkę z obrazkami przedstawiającymi owoce, warzywa, zwierzęta itp. i która jest bardzo pomocna przy wszelkich próbach nawiązania kontaktu. Do tego rodzinka z zainteresowaniem ogląda szkice Lise przedstawiające sceny z życia z Birmy i Tajlandii. Częstują nas też jakimś samogonem, ale odmawiamy. Songkran już się skończył, ale i tak dopada nas rytualne oblanie wodą po plecach. Jeszcze tylko chwila w sklepiku, gdzie akurat pan dowiózł towar motorem i spadamy do domu.

Powrót dżunglową drogą jest dużo przyjemniejszy, poza początkiem przeważnie w dół, więc mogę jechać z wyłączonym silnikiem nie marnując benzyny. Kawałek za Ban Huai Seau Tao na jednym z wet crossing jadę trochę za szybko i ląduję w wodzie. Krzyczę do Lise, żeby uważała i w tym samym momencie ona ląduje koło mnie. Śmichy chichy, obtrzepujemy się, ale jej skuter nie chce odpalić a mój wydaje jakieś dziwne dźwięki. Kilka przejeżdżających obok osób zatrzymuje się, ale nie są w stanie nam pomóc, jadę więc powoli do wiochy szukając Mechanika Motocyklowego, zgłasza się na ochotnika kierowca jeepa z białasami, coś tam majstruje przy skuterze Lise razem z kolejnymi przypadkowymi osobami, udaje się odpalić. W moim skuterze jest chain problem, ale mogę jechać. Przejeżdżając przez któryś z kolejnych strumyków Lise znowu się wywala, znowu skuter nie chce odpalić, ale w końcu się udaje. W Mae Hong Son wpadam do mechanika, który prostuje kawałek metalu chroniący łańcuch, płacę 20b i wracam do hotelu. W międzyczasie znajduję na skuterze kilka pęknięć, z których część być może powstała po moim upadku, a część nie jestem pewny. Szczęśliwie na tych 20b moje wydatki się kończą, bo w wypożyczalni nie oglądają dokładnie sprzętu podczas oddawania. Lekko wykańczający dzień, nie pozostaje nic innego jak tylko walnąć browara, jack fruita i pójść spać.

Bierzemy skuterki na 4 dni, 130b za dzień i ruszamy na okolice. Najpierw jakaś graniczna wioska z Birmą, jedni piszą, że Mae Aw, inni, że Ban Rak Thai. Wioska jak wioska, przy wjeździe kilka drogich knajp, w centrum w kółko porozstawianych kilka sklepików z chińską herbatą i innymi duperelami, jemy coś na szybko (niezbyt smaczne) i wracamy się kilka km, żeby skręcić na kolejną wiochę – Pang Oung. Wioska trochę widmo, niby bardzo popularna wśród turystów, ale prawie nikogo nie ma, poza tym nie wygląda jak typowa tutjesza dziura tylko jakby specjalnie zbudowana z myślą o byciu resortem. Wzdłuż ulicy kilka jednakowych sklepików czy bungalowów do spania, kawałek dalej jeziorko z widokiem na góry. Chwilę spoczywamy i spadamy dalej. Gdzieś po drodze jakieś żarcie, kolejne krótkie odpoczynki i na koniec jedziemy do Fish Cave na trasie Mae Hong Son – Pai. Bilet dla foreignersów kosztuje 100b, ale wytargowywujemy 50% zniżki. To nie taka jaskinia jak w Mae U-hu, właściwie w ogóle jaskini nie ma tylko zagłębienie w skale, a przy skale jeziorko, w którym, jak można się domyśleć, pływają ryby. Bardzo fajnie, wracamy do domu oblukiwać kolejne lokalne żarcia.

Z rana lecę do Mae La, gdzie za kolczastym drutem jest największy w Tajlandii obóz uchodźców z Birmy. Ciągnie się wzdłuż autostrady przez kilka km, wg. różnych źródeł w środku mieszka 50-140 tys. Ludzi, kawałek za i przed są policyjne checkposty, ale nie widziałem, żeby jakoś bardzo kontrolowały kto przejeżdża. Do środka wejść nie można, więc robię parę fot z ulicy. Ktoś tam czasem zagada, ktoś poleje wodą, ale trochę wieje nudą, choć wygląda ciekawie. Z pewnością ciekawiej jest jednak za kolczastym drutem.

Jaskinie Mae U-su

Jaskinia jest dosyć prosta w obsłudze, jest kilka wyjść, które dają trochę światła, ale latarka czasami się przydaje. O statywie nie wspominając. Na początku doczepia się jakiś chłopaczek, nic nie mówi, tylko sobie łazi koło mnie. Potem się dowiaduję, że niby miał robić za przewodnika, ale nie był za bardzo pomocny, samemu spokojnie można wszystko obczaić. Zaraz po mnie przychodzi jeszcze piegrzymka wiernych postawić święczkę przy jakimś stalaktycie czy stalagmicie, nie znam się. Żeby zrobić taką fotkę jaka jest na znalezionym w którejś knajpie folderze, z promieniami światła, trzeba chyba wpaść po południu, kiedy słońce jest po lepszej stronie. Ale rano też jest miło.

Cała impreza nazywa się Songkran, nie wiem o co ogólnie chodzi, ale polewa się ludzi wodą. Polewacze albo stoją na drodze i polewają przejeżdżających (którzy czasami się zatrzymują by zostać polanym, nie ma tak, że każdy próbuje uniknąć mokrego za wszelką cenę), albo jeżdżą sobie na pace jeepa. W ruch idą przeważnie małe miski, czasem węże, ale gdy przejeżdża transport publiczny gdzie jest sporo ludzi w środku to miseczka to za mało i bierze się wiadro. Poza autobusami gdzie nie ma przeproś to przeważnie odpuszcza się tym, którzy proszą o litość, co się jednak zdarza dosyć rzadko. A jeszcze jak się delikwent zatrzyma to ma szansę powiedzieć, żeby lać tylko z tyłu, bo z przodu ma gdzieś skitraną komórę, ale przeważnie i tak wszyscy mają co wrażliwsze sprzęty pochowane i zafoliowane.

W następnej we wsi (Kal Mue Jo) ktoś mnie zaprasza do domu, cała rodzinka sobie siedzi i spoczywa, tutaj już w ogóle nie możemy się dogadać więc tylko strzelamy po lufie jakiejś wódeczki czy samogonu, obsmarowują mnie czymś białym po gębie i ruszam dalej. I jeszcze kolejna wiocha w drodze powrotnej, chyba Mae U-hu, tu już bez szaleństw, standardowe oblanie, zdjęciówa i krótka posiadówa w sklepie.

W Tha Song Yang przy którymś kolejnym oblaniu, dają mi wodę, którą chcę oblać ziomków, ale okazuje się, że to nie woda. Strzelam więc kolejnego bruderszafta i wracam do domku.

Za Tha Song Yang jest Mae U-su, gdzie raz po południu jadę rowerem na rozpoznanie (wracam już po ciemku nieoświetloną drogą bez żadnych odlasków itp.) a kolejnego dnia z samego rańca autobusem na dłuższy pobyt. Fotki z Mae U-su Cave w następnym odcinku, a po jaskini ląduję w jakimś sklepiku, gdzie ludzie coś żrą, i pytam czy też mogę coś zeżreć. To jednak nie knajpa, tylko sami sobie śniadanko dla siebie, ale zapraszają do wspólnego posiłku. Biorę jeszcze lokalną polococtę, ani za nią ani za żarcie nie chcą kasy. Chwilkę (dłuższą) zostaję, żeby się popatrzeć na lanie wody i zmykam dalej, przez jakieś kolejne niezidentyfikowane wiochy, do autostrady, żeby wrócić do domu.

Na autobus do Tha Song Yang trochę czekam, nudno się robi, ale w końcu dołączam do jakiegoś samotnego kolesia, który oblewa wszystkich przejeżdżających. Sam biorę za misę i walę w kogo popadnie. Obok stoją sobie policjanci i się nudzą, zapraszają na kawkę, ale tylko zdążyłem wziąć 2 łyki i podjechała moja bryka.

I na koniec kolejne wiochy z mojej schematycznej mapki, Mae Tha Klo albo coś podobnego i kawałek dalej kolejna niezidentyfikowana.

Dróżki do niektórych wiosek są dosyć męczące, albo bardzo ostro w górę albo w dół. Muszę zaciskać hamulce na maska a i tak czasem powoli przyspieszam. Boję się, żeby nie urwać linki, bo będzie problem. Głupi ma zawsze szczęście i hamulce się psują, ale akurat wtedy gdy w poszukiwaniu dobrego miejsca na fotę zjeżdżam z jednego z ostrzejszych zjazdów, ale bardzo powoli. Na tyle powoli, że po awarii zanim się na dobre rozpędziłem byłem w stanie szybko skręcić w prawo i wylądować na skarpie. Gdyby się spsuły jak akurat pędziłem widząc przed kawałek prostej drogi to mogłoby być zabawnie, przynajmniej do najbliższego zakrętu.

Drugiego dnia w hoteliku pojawiają się syny właściciela, wieczorem idą do pobliskiego kościoła, wybieram się z nimi. A w kościele jak to w kościele gitara elektryczna, bas, wzmacniacze i perkusja, na której gra jeden z synów. Robimy sobie jam session, niewiele jest kawałków które znamy razem (choć bynajmniej nie mamy zamiaru śpiewać gospelu czy innych takich), ale zawsze można poimprowizować.

Ciemno już, ale głodny jestem, wybieram się rowerem na kolację do miasta (hotel jest kawałeczek za), syny doganiają mnie skuterem i chcą podwieźć, ale już jesteśmy w pobliżu knajp. Niestety pozamykane, to nie Mae Sot, gdzie zwłaszcza w okresie festiwalu można trafić coś do późnej nocy, ani tym bardziej Bangkok z knajpami czynnymi 24h na dobę. Kończy się na zupce chińskiej ze sklepu, w pokoju mam czajnik, więc sobie mogę zagotować wodę. Kolejny luksus, jakiego jeszcze nie miałem.

Niespodzianka nr 2 – NIE wybieram się do Birmy, chociaż mam taką możliwość. Można tu wjechać na 1 dzień płacąc 500b, tylko wtedy przy ponownym wjeździe do Tajlandii dostaję nową wizę na 14 dni. 30-dniowa, którą mam teraz przepada. Ale jest inny powód, o którym za jakiś czas.

No i 10 dolarom dziennie tutaj mówię do widzenia, na razie wychodzi ponad 20$, ale to trochę dlatego, że próbuję wszystkiego co nieznane. Dzisiaj na warsztat poszły przekąski z suszonych ryb, do tego piwa wychlałem już więcej niż do tej pory w całych Indiach i Bangladeszu. Póki co powtarzam sobie, że od jutra zaczynam jeździć budżetowo, może w końcu w to uwierzę.

W Mae Sot jestem jeszcze po jasności, próbuję się dogadać gdzie jest ulica, na której jest jeden z guest house’ów, ale ciężko idzie. W końcu trafiam na jakiegoś chłopaczka, który jako tako zna angielski, najpierw próbuje mi wytłumaczyć, a w końcu mnie prowadzi na miejsce. Przy samym dworcu jest See Guest House, ale to nie ten, idziemy do Green Guest House. A tak nikogo nie ma. Chłopaczek próbuje krzykiem kogoś zwabić, pyta po okolicach, ale nikt nic nie wie, wracam więc do See, gdzie się melduję na 1 nockę a potem kolacja w przydworcowej jadłodajni pt. “wszystko po 10b”. Próbuję kilku lokalnych potraw, które nie mam pojęcia z czego są zrobione.

Poza doprowadzeniem do hotelu poznałem kilka podstawowych słówek po tutejszemu, ale to chyba jakiś lokalny język, bo w przewodnikowym słowniku jest zupełnie co innego.

Rano idę na spacerek, trafiam na bazarek z dziwnymi rzeczami, jakieś żółwie, węże (w sumie nie wiem czy to do jedzenia czy do akwarium), świńskie głowy, kurze łapy, owoce, warzywka itp.

Gdzieś dalej, gdzie się wybrałem wypożyczonym rowerkiem, na 2 śniadanie biorę kurczaka śmierdzącego rybą, świadomy wybór, bo patent dosyć podobny do potraw z Bangladeszu, zwłaszcza tribalowych górek. Samo miasto takie sobie, trochę za bardzo nowoczesne, ale już kawałek za pojawiają się i fajne chatki i jakieś ludy plemienne w fajnych ubrankach. I kolejna knajpa (żarcie niby jest w miarę tanie, ale porcje małe więc nie starcza na długo), gdzie też z trudem dogaduję się co chcę dostać, jak dotąd jedyna metoda to podpatrzenie co inni ludzie jedzą lub co jest na wystawie i pokazanie palcem. Z kolesiem przy stoliku dogadujemy się na migi co z tego co dostałem jest jadalne – generalnie wszystko. Bierze z talerza łodygę z liśćmi, jeden odrywa i zjada. Zrozumiałem. Uśmiechami mówimy sobie, że jest śmiesznie. I miło. Bardzo sympatyczni ludzie wszędzie dookoła, chłopaczek, który mnie zaprowadził do hotelu nie chciał nic w zamian (to akurat na ile zdążyłem poznać obyczaje mnie już przestaje dziwić), ale też stanowczo odmawia zaproponowanej coli.

W Green Guest House jest trochę białasów, choć jak na megaturystyczny kraj nie jest tego dużo. Poza tym nie wszyscy to typowi turyści, jeden siedzi od miesiąca i uprawia jakąś prozę czy documentary na laptopie, drugi wygląda jak krawaciarz, tylko bez krawata, kolejny siedzi 6 tygodni i pomaga przy budowie jakiegoś szpitala. Dwójka francuzów wróciła właśnie z 3-dniowego treku. Generalnie totalne przeciwieństwo Khao San.

W południe za gorąco, żeby się gdzie ruszać, siedzę więc w hotelowym ogródku i wcinam mango i rambutana, który w środku jest podobny do lichi tylko dużo bardziej owłosiony na zewnątrz.